Van Home of good Hope naar Katutura Hospital

Dan kom je er ineens achter dat dit alweer de zesde week wordt in Namibië. Dan besef ik me dat de tijd best snel gaat, met hier een daar natuurlijk een gevoel van... Wat Doe Ik Hier?! Waarom heb ik ervoor gekozen om hier voor meer dan 5 maanden te zijn.. Maar gelukkig blijft dit gevoel niet zo lang, omdat we elke dag wel weer wat anders meemaken wat in Nederland alles behalve van toepassing is.

Na mijn eerste blog zijn we het ziekenhuis in gegaan. Het was wat een dubbel gevoel, zou het daar wel leuk zijn? Accepteren ze 'slimme Europeanen' wel in het ziekenhuis, gaan de dagen wel wat snel voorbij? Allemaal dingen waar ik over na dacht. En dan nog eens te bedenken dat de wekker dan wel heel vroeg gaat, toch best even wennen..

In het ziekenhuis zijn verschillende afdelingen, met allemaal verschillende ziektebeelden. Ik vond het allemaal nog best geordend. Totdat er meerdere afdelingen zijn voor één 'doelgroep' zijn, dat is dan wel even vreemd.
De eerste stap in het ziekenhuis was al wennen. Die geur, die zullen we noooit weer vergeten, en ik kan jullie vertellen dat dit niet de geur is van bloeiende bloemetjes....
De eerste dag zijn Margriet en ik naar Surgery gegaan, we werden meteen aan het werk gezet. Bedden verschonen, een mooi karweitje dachten we. We konden kennismaken met de patiënten en zo eens kijken wat voor ziektebeelden hier allemaal van pas kwamen. Dat bedden verschonen een mooi karweitje was, zijn we later wel op terug gekomen. 'We hieden it swit oppe bovenlip!' Alle bedden moeten tot in de puntjes worden opgemaakt en er mogen geen vouwen en teren inzitten. Margriet en ik dachten al snel, misschien is het verstandiger om wat meer aandacht aan de patiënten te geven dan aan de bedden.. Voor het personeel maakt het niet uit hoelang een patiënt al op de afdeling ligt, of hoeveel pijn diegene heeft.. De bedden moeten GOED opgemaakt worden.
Nadat we hier klaar mee waren, trok onze aandacht al snel naar een man die volledig ingepakt was, het leek wel een mummie. Achteraf bleek dat hij een ongeluk had gehad met; containers, een auto en benzine. Zijn hele lichaam was verbrand. (Met geluk voor hem dat zijn edele delen nog in takt waren.) Hoe en wat precies was er moeilijk uit op te leiden. Zoals bij vele patiënten hier. Soms weet het personeel niet eens waarom diegene hier ligt en wat nou eigenlijk de bedoeling is. Onvoorstelbaar! Dan nog eens te bedenken dat sommige patiënten al meer dan een jaar in het ziekenhuis liggen. Dit is in NL natuurlijk ook niet aan de orde.
Voor sommige mensen snap ik het wel, ze krijgen 3x p/d een maaltijd en er liggen zoveel patiënten op een kamer dat het er ook nog gezellig uitziet. De maaltijden zijn niet altijd geweldig, maar ze krijgen in ieder geval te eten! Dit is in de sloppenwijk Katutura niet het geval.

Even terug naar de 'mummie'. Deze meneer werd toevallig die ochtend geholpen om een nieuw mummiepak aan te krijgen. Dit gaat behoorlijk met de harde hand! Alles wordt van zijn lichaam afgehaald en de dode verbrande huidcellen worden er afgewreven, hij had zoveel pijn! Totdat wij op een gegeven moment vroegen, heeft hij wel pijnstillers gehad? Het personeel keek elkaar eens aan van, hmm ik heb hem niets gegeven, jij wel? Ohnee, ik ook niet... Niet best! Ondertussen praatten ze gewoon door over het weekend.. Mensonterend. Op een gegeven moment werd het ons even te veel, de lucht was niet te harden en dit ging op ons hoofd en maag spelen. We liepen de behandelkamer uit en dit werd ons achteraf niet in dank afgenomen. Ze lachten ons uit en vonden ons maar watjes! Nouja, jammer dan.. Het was niet bepaald fris om naar te kijken..

De volgende dag bleek de afdeling al veel minder leuk te zijn, er gebeurde niet zoveel en het personeel zit liever op hun gat, dan dat ze wat doen. Al snel besloten we maar eens rond te kijken wat er nog meer te beleven valt. We zijn naar de OK gegaan, een plek waar je in NL niet zo snel zult komen, maar dat is hier geen probleem. Je trekt een OK-pakje aan en je hoort erbij. Inmiddels hebben we al 3 operaties gezien, best heftig, maar vooral heel bijzonder om mee te maken! Er zullen vast nog meer volgen.

Inmiddels zijn we ook al op de kinderafdeling geweest, dit was best een heftige afdeling. Kinderen die geopereerd moeten worden, of net zijn geopereerd aan verschillende dingen. Zo lagen er ook twee kindjes op deze afdeling, die waren gebeten door een slang. Door al het gif wat zij in hun lichaam hadden gekregen, waren ze al onder het mes geweest om dit uit hun lichaam te krijgen. Er zijn wonden overgebleven en die worden hier niet bepaald op een fijne manier verzorgd. Wij hebben ervoor gekozen om dit de volgende dag maar even op de manier te doen hoe wij het geleerd hebben, dit werd ons ook niet in dank afgenomen. De verpleegkundigen hier denken dat zij het goed doen op hun manier, maar daar waren wij het niet helemaal mee eens. Ons is dan ook verteld dat we maar niet teveel moeten zeggen hoe wij het in NL doen, maarja dat is soms lastig natuurlijk!

Er zijn hier heel veel kindjes met navelbreukjes, klompvoetjes en andere vergroeiingen, niet best! Natuurlijk werden er veel selfies gemaakt, sommige kinderen hebben nog nooit blanke mensen gezien. Heel bijzonder natuurlijk!

Na twee weken met veel indrukken werd het tijd voor een weekendje Swakopmund. We zijn in de nacht vertrokken om er 's ochtends tegen 8 uur aan te komen. Dit kwam mij niet zo slecht uit, slapen in de auto is altijd wel goed ding van mij geweest. De tijd vloog voorbij en we waren zomaar op plaats van bestemming. Swakopmund is een plaatsje aan de kust van Namibië en het schijnt hier prachtig te zijn. Daarnaast blijkt ook dat het weer hier heel anders is dan in Windhoek. Dat hebben we meegemaakt! De lange broek en jas kon wel aan, harde woei en regen. Jullie zijn dat allemaal nog gewend, maar wij niet hoor!!!! Ze zeggen wel dat bij de kust er 4 seizoenen zitten in 1 dag. Dat gaf ons goede hoop, dan moet de vanmiddag de zon doorbreken! Dit was het geval, het werd super mooi weer! Er stonden verschillende uitstapjes op het programma, om zenuwachtig van te worden! We gingen skydiven!! Al snel werd hier voor geboekt en stapten we in een busje richting de zandbak, kilometers rijden en we zagen alleen maar zand, zand en nog eens zand. Er werd een planning gemaakt van wie er met wie moest springen en Daniëlle en ik stonden als eerst op de planning! Zenuwachtig als we waren, stapten we het vliegtuigje in. Jaa vliegtuigje, het paste net en nee er was geen deur die dicht kon.. 20 minuten later, hing ik op de rand van het vliegtuig met een mannetje aan me vast geklikt. Mannetje kun je het trouwens niet noemen... No offense Gerrit Rinze, maar dit was toch een knappe, sterke vent! Ohja, de sprong... Are you ready? Ehm nee...? En daar gingen we al! 3.3 km in de hoogte lieten we ons vallen, wat was dat vet! Op ongeveer 1,5 km ging ons parachute open en was het genieten van het uitzicht, het was prachtig en wat een adrenaline kick! Als het kon, zou ik het morgen zo weer doen!

De volgende dag zijn we op een boot gestapt de Atlantische oceaan op, het weer was koud, mega koud! Maar dat werd al snel beloond met prachtige dieren. Flamingo's, pelikanen, zeehonden en dolfijen. Dit was heel bijzonder om te zien allemaal!
We hebben ons weekendje afgesloten op een quad. We gingen de Namib Desert in en hebben een geweldig ritje door de woestijn gemaakt.Ook nog wezen sandboarden, ook echt vet! Op een kartonnetje van een hoge zandduin afsjeezen is natuurlijk heel leuk, maar moet je achteraf die duin ook weer op zien te komen! Workout voor vandaag ook weer gehad...... Jammer dat we toch iets verbrand zijn, maar het was super mooi om mee te maken!

Vandaag was dan de dag dat ons kamer wat ruimer is geworden! We zijn met al onze extra koffers naar Home of good Hope gegaan om de kindjes mooie en voor hun nieuwe kleertjes te geven. We hadden bedacht ze van te voren nog maar lekker even te wassen en dan de nieuwe kleertjes aan!
De oliebollen actie heeft de 'Namibië' pot aardig gespekt en daar hebben we dan goed van kunnen shoppen voor de kids.We hebben twee grote wee grote tobbes, badschuim, sponzen en handdoeken gekocht om ze af te drogen. Ze vonden het heerlijk, lekker wassen en spelen met het water. Dat wordt hier verder niet gedaan, omdat het water in de sloppenwijk toch echt bedoeld is voor iets anders wat natuurlijk begrijpelijk is! Nadat we de kleinere kinderen lekker gesopt hebben, kwamen aan het begin van de middag de oudere kinderen langs om kleren mee naar huis te nemen. Die koppies, allemaal blij en vrolijk met hun nieuwe kleren! Helemaal leuk om te zien dat ze natuurlijk ijdel zijn en liever niet in te grote kleren lopen, ik snap het helemaal! Waar sommige kinderen kozen voor leuke shirtjes, blousjes of een broek waren de onderbroeken, armbanden en schoenen ook echt een musthave!

We hebben een prachtige dag gehad! Hierbij wil ik iedereen bedanken voor het geven van dit alles! De boekjes, pennen, schriften en al het andere materiële spul wordt een andere keer nog aandacht aangegeven.

Morgen is het weer tijd voor het ziekenhuis. We gaan naar de Maternity, een apart gebouwtje aan de zijkant van het Katutura hospital. Hier worden baby's geboren, iets waar ik heel erg naar uit kijk! Ik ben heel benieuwd hoe dat hier gaat. Aan anderen hun verhalen te horen, zal het soms best heftig zijn, maar gelukkig ben ik daar niet alleen! Dus dat moet vast goedkomen allemaal!

Liefs uit een wederom zonnig Windhoek!