Vakantie in Namibië

Eind april, om precies te zijn 25 april, de datum waar ik erg naar uit keek! Alinda, Hermine en Gerrit Rinze zouden langskomen en vanaf de voorbereiding heb ik er al zin in dat ze langskomen. April kon dan ook niet snel genoeg voorbij gaan! De tijd gaat hier al super snel, dus dat moest wel goed komen. De laatste paar dagen voordat ze kwamen hebben we niet zoveel meer gedaan.. Alles kan hier in Afrika, local people in Afrika hebben al veel dagen vrij, public holiday, dus ach, als wij dan ook eens een paar daagjes vrij willen is dat geen probleem haha!

Maandagochtend nog snel even wat boodschappen halen en alles wat opruimen en dan klaar om naar het vliegveld te gaan.Samen met Daniëlle naar het vliegveld, haar vriend zou ook komen. Helemaal zenuwachtig als we waren zaten we met smart op iedereen te wachten.
Gelukkig kwam Hermine al snel door het poortje en ik was super blij om haar te zien, dikke kroepies foar Hermine en al snel kwam Alinda. Wederom kroepies, al waren die maar van korte duur... Alinda was haar camera kwijt. Knuppel dat ze was, ze had de camera ergens neergelegd om wat te pakken en toen ze de camera op zou halen, lag deze er niet meer. Complete stress natuurlijk! Alinda ging al snel op zoektocht uit om de camera weer boven water te krijgen. Voor mij was het nog wachten op GR, dit duurde even, maar daar was hij dan eindelijk!! YES, iedereen was er, dacht ik.... Totdat Alinda zei, Martine!! Sju sju! Ja wat sju sju... GR zijn koffer mag dan wel in het gangpad liggen waar andere mensen langs moeten lopen, maar dat kan me even niet schelen... Ze kunnen er wel omheen lopen! Dus hup weer kroepies voor GR.
En weer was het Alinda die zei, Martine!! Sju sju! Ik draaide me om en wie zag ik daar?!?! HUH?! Hoe kan dit? Vol verbazing en toch redelijk in shock wist ik niet wat ik moest doen. Derhinne Martine zei GR. Paddy (heit) is gewoon ook mee gegaan!!!! De tranen waren er al, maar toen ik paddy zag waren ze al helemaal niet in te houden!! Dit was DE verassing, ongelooflijk! En heit heeft het zeker verdiend! Even dacht ik.. Hoe gaan we dit doen? We hadden namelijk al allerlei uitjes gepland en nu hadden we niet rekening gehouden met heit.... Maar ook dit was allemaal om mij heen gegaan en slaapplek en uitjes was allemaal geregeld! Achteraf bleek iedereen uit het studentenhuis te weten dat mijn vader zou komen, behalve ik! Iedereen heeft super zijn best gedaan om zich niet te 'verlullen'. Diegene die daar nog het meest over in zat, had het bijna nog verprutst, mem. haha!
In de ochtend had ik nog met mem geappt en ze zei: heit hat aardich koest wit net hoe it mei de oaren gien is.. 12 oere moatte se wer fleane! Nadat ik mijn twijfels hier wat over had, wist mem zich eruit te praten en ook Daniëlle had mij verteld dat het vast een typefoutje zou zijn.. Stiekem wist ze hier natuurlijk van af.. Daarbij dacht ik nog bijmezelf. Dat kan ook helemaal niet! Heit zou zoiets nooooit doen! Maar het was gewoon echt waar... Heit is ook meegekomen! Helemaal super!

De volgende dag zijn we naar Home of Good Hope gegaan, iedereen vond het erg indrukwekkend. Voor mij was het vooral erg leuk om te laten zien wat wij hier altijd doen. Liedjes zingen, kindjes eten en drinken geven, dansen en knuffelen met de kindjes. Super om te zien dat iedereen het een erg mooie ervaring vond om mee te maken. We hebben nog een rondleiding door Katutura gehad, waar de kinderen in hutjes wonen. Ook dit was erg mooi om mee te maken.
Voor mij was het nog erg onwerkelijk dat iedereen er was. Ik heb mijn eigen leventje hier opgebouwd en nu waren Heit, GR, Alinda en Hermine er ook nog eens! Even wennen en dan genieten dat ze er zijn, had ik me voorgesteld.

Woensdagochtend vroeg uit de veren om te gaan hiken. 9 km lang lopen door de bergen om hopelijk wat beestjes te spotten. Die beestjes hebben we niet heel veel gezien, maar gelukkig zat de sfeer er goed in. Deze sfeer was er al toen iedereen nog op Schiphol stond en werd gewoon doorgezet in Windhoek. In de middag heeft heit nog even en powernapje gedaan en ben ik met de rest naar het ziekenhuis gegaan. De witte pakjes uit de kast en gaan! We hebben ons allemaal gewoon voor gedaan als verpleegkundigen en GR als arts, dan is alles mogelijk in het ziekenhuis. Erg indrukwekkend vonden ze het allemaal! En zoals Alinda zei, de omstandigheden zijn op zich redelijk, maar de manier van zorgverlening is gewoon verschrikkelijk! Deze ervaring had ik natuurlijk al, maar voor ons is het normaal geworden. Voor Alinda, Hermine en GR was het allemaal nieuw.
In de avond gezellig eten bij mijn favoriete restaurant, Joe's Beerhouse! Vooraf djembé spelen en daarna gezellig met z'n allen gegeten.

De volgende dag zijn we met iedereen in de bus gestapt, op safari! De big 5 is jammer maar helaas niet te spotten in dit park, maar de big 4 was wel de doelstelling. Inmiddels ken niet alleen ik het nummer van lik op stik - ferbean, maar ook de anderen in de bus... Ze konden er wel gek van worden! Tsja, sorry... Ik had jullie er nog niet voor gewaarschuwd, maar dit was te verwachten! Onze gidsen konden het in ieder geval wel waarderen.Stel gekken met elkaar! Hopelijk zouden niet alle dieren de benen nemen na het fanatieke gezang, haha!

Gelukkig hebben we heel veel mooie beestjes kunnen spotten deze drie dagen!
Zaterdag laat in de middag zijn we weer terug in Windhoek gekomen en was het tijd voor een feestje, we zijn naar het colourevent geweest. Het mocht even duren voordat we binnenkwamen, maar uiteindelijk was het een prachtig feestje! Nog een afterparty in de dichtstbij zijnde kroeg en tijd om naar bed te gaan..

Shoppen was natuurlijk niet uit de weg te gaan.. Zondag hebben we lekker geluncht en allstars binnen gesleept en wederom een gezellige middag gehad. Voor de mannen misschien iets minder leuk, maar waar we ook naartoe zijn geweest. Het goede humeur was met ons!

Al weken heb ik iedereen, behalve heit natuurlijk, voorbereid op het quad rijden en skydiven! We hadden een guesthouse in Swakopmund geboekt en hier zouden we maandagochtend vroeg naartoe gaan. In de middag quad rijden en de volgende dag skydiven. Helaas groeit het geld me niet op de rug om nog een keer te gaan skydiven, maar quad rijden kon er nog net van af! Een super ervaring! Iets actiefs in deze dagen doen was zeker een goed punt op de planning. Helaas ging het volgens onze gids van het quad rijden iets te actief en hier werden heit en ik alles behalve voor beloond. De sleutels werden afgepakt en daar stonden we dan midden in de woestijn. Gelukkig heeft meneer de gids Gerrit Rinze zijn actie niet gezien, dan hadden we waarschijnlijk allemaal moeten lopen.. Wat er gebeurd is laat ik maar in het midden. Dat lijkt me het beste. Gelukkig pasten er meerdere mensen op een quad en zo zijn we toch weer heelhuids terug gekomen op plaats van bestemming. Iedereen vond het machtig, wat een ervaring! Ik heb ze verteld dat dit nog maar een voorproefje was voor morgen, SKYDIVEN!!!!!!! It sil heve! Jammer genoeg was dit iets te enthousiast... Het vliegtuigje was kapot en er moest een andere komen. Het lijkt wel of alles iets minder soepel gaat dan toen ik met de anderen in Swakopmund was. Ook dit mag de pret niet drukken, we hebben ons prima vermaakt tot de sprong! We hadden gezellige mensen ontmoet en heit had er zomaar een derde dochter bij, ze vond heit zo'n rustige fijne man! haha! Hermine vond het tollen in de lucht iets te heftig en haar maagje vond het allemaal niet zo aantrekkelijk.. Maar gelukkig vond iedereen het super! En hebben we wederom genoten!

Toen was het alweer woensdag... De tijd ging zo snel! In de ochtend nog naar het ziekenhuis geweest om operaties te zien, maar helaas... Public holiday stak zijn kop weer op. Geen geplande operaties deze dag! Snel naar de maternity, bevallingen gaan altijd door. En dit was zeker te merken, binnen anderhalf uur hebben we 3 bevallingen gezien en konden Alinda en Hermine nog een deel van een keizersnede meemaken. Toch raar, juf Alinda die zomaar als verpleegkundige gezien wordt...
Na het ziekenhuis nog mooi wat souvenirs binnen kunnen slepen en in de middag even quality time met GR. Samen genieten bij het Hilton hotel, was zeker geslaagd! Over de hele stad Windhoek kijken vanuit het zwembad, super mooi uitzicht!
Het 'laatste avondmaal' bij Joe's Beerhouse ging er ook weer voortreffelijk in en daarna was het alweer bijna over met de pret.... Afscheid nemen is nooit leuk, wat heb ik daar toch een hekel aan! Maar gelukkig kan ik terug kijken op 10 geweldige dagen, zo moet ik de laatste weekjes nog wel doorkomen :)

10 dagen volgepropt met activiteiten en gezelligheid is het weer afkicken... Er moet weer wat gebeuren en ik heb de draad weer op moeten pakken, ook al was dit in het begin even zwaar.

Afgelopen maandag zouden we weer stage gaan lopen, dit keer niet in het ziekenhuis, maar in de kliniek voor mental health patiënten. Ik heb in Nederland ook nog nooit stage gelopen in de GGZ, wat te linken is aan de mental health clinic, maar het bleek allemaal wat heftiger dan gedacht. Het is niet mijn afdeling, dus de volgende dag ben ik maar weer snel naar het ziekenhuis gegaan. De maternity, toch meer mijn ding! Weer heel wat bevallingen gezien en zeker weer veel geleerd!

Onze huisbaas geeft kickbokslessen en hier hebben we donderdagavond maar kennis mee gemaakt, was echt super leuk! Als de spierpijn is weggezakt, maar snel weer!

Rugby is een sport die veel gespeeld wordt in Namibië, vanaf het begin dat we hier zijn willen we er al graag naartoe. Gister was het dan eindelijk zover! Helaas is Windhoek het schip ingegaan, maar ach, winnen is niet altijd een optie!

Nadat ik zoveel heb gedaan en meegemaakt heb met mijn toppertjes is het natuurlijk te moeilijk om dit in een paar alinea's te vertellen. Zo heeft iedereen weer wat leesvoer thuis!

Heel veel liefs,
Martine