De eerste twee weken in Windhoek!!!!
Blijf op de hoogte en volg Martine
14 Februari 2016 | Namibië, Windhoek
Hier dan mijn eerste blog, wat ik eigenlijk vrijdag al zou maken... Maar ach, we zijn in Afrika, alles op z'n tijd!
Na een halfjaar lang voorbereidingen, vaccinaties, tickets boeken en nog veel meer geregel, was het zomaar januari.. Dan komt het toch wel echt dichtbij! Een super leuk afscheidsfeestje gehad, met allemaal leuke cadeautjes. Zo kom ik mijn tijd wel door in Namibië.
Maandag 01-02 om 16.00 uur vertrok ons vliegtuig, spannend allemaal. Ik had nog nooit gevlogen en hup, meteen een vlucht van 22 uur in de pocket!
Het afscheid nemen kwam steeds dichterbij, iets waar iedereen een bloedje hekel aan heeft en ik dus ook. Dit was dan ook echt even niet leuk. Maar 1 troost, eind april komen Alinda, Hermine en Gerrit Rinze mij opzoeken, super super leuk!!
Onze vlucht was een drama.. Eerst naar Londen Heathrow dit verliep al even anders dan gepland, we hadden vertraging en daarom hadden we nog maar zo'n driekwartier om op tijd te komen voor het vliegtuig naar Johannesburg .Dan kom je erachter dat Airport Heathrow echt mega groot is! Die vrouw bij de douane had het wel aan tijd en ging op haar gemakje de tassen van Danielle en Margriet checken op van alles en nog wat. Toen kwamen we er al snel achter dat we echt nog maar een kwartier de tijd hadden om in het vliegtuig te komen. Rennen, rennen en nog eens rennen. Helemaal bezweet en buitenadem zaten we net op tijd in het vliegtuig naar Johannesburg. We hebben het gered!
De hele nacht zaten we in dit vliegtuig, waar de service trouwens echt super was! Alles was er te krijgen en daar hebben wij natuurlijk ook even goed gebruik van gemaakt! 's Ochtends 7 uur (Zuid Afrikaanse tijd) kwamen we aan in Johannesburg, met misschien 2 uurtjes slaap moesten we nog 5 uren wachten op onze laatste vlucht. We hadden het helemaal gehad! Even een powernapje op een bankje en nog even doorzetten, dan zijn we op plaats van bestemming! Eenmaal op plaats van bestemming in Windhoek, waren mijn koffers er niet... Iets waar de andere dames de hele tijd over in hadden gezeten en ik totaal niet. Komt allemaal wel goed dames! Helaas... Iedereen zijn koffers waren er, behalve die van mij... Erg jammer. Ondertussen hadden we Kenton al ontmoet, hij is onze huisbaas, samen met Wayne. Kenton vertelde me dat alles goed kwam en die koffers ook echt wel goedkwamen. Hier had ik dan ook maar vertrouwen in.
Aangekomen bij Kenton zijn auto met al onze koffers en handbagage dacht Margriet wel even voorin te kunnen zitten. Ze had alleen even niet bedacht dat dit het plekje van de bestuurder was. We hebben er smakelijk om gelachen. Dit moet natuurlijk erg wennen, links rijden..
Nog zo'n halfuurtje rijden en we waren echt op plaats van bestemming. Het was zo warm, onze lichaamsgeur was ook niet dat je dacht, hmmmm lekker en iedereen had verwachtingen van het huis, maar dat was ook weer totaal anders. Heel gek, ben je ineens in Namibië waar we ook nog heel lang zullen vertoeven. Om dat besef te krijgen, hadden we nog lekker een weekje vrij en konden we ons plekje een beetje vinden hier.
We zijn vroeg op bed gegaan en ik heb geslapen als een gek. Helemaal kapot!
De eerste week hebben we al heel veel dingen gezien. En Wayne vindt het ook echt heel leuk om ons van alles te laten zien.
Windhoek is niet met Leeuwarden te vergelijken, eerder met Amsterdam.. Het is zo mega groot en er is vooral een heel groot verschil tussen arm en rijk. Wij wonen in een best rijke buurt en hebben ons eigen zwembad(je), heerlijk! Ontbijtje aan het zwembad, bikini aan! En er behoorlijk goed om denken dat je niet verbrand, helaas is dat mij al overkomen.
Afgelopen week hebben we vier dagen stagegelopen in het weeshuis, Home of Good Hope. Dit is in Katatura, een sloppenwijk van Windhoek.
Home of Good Hope is in 2007 opgericht door Monica Imanga, een Namibische vrouw. Ze is met haar soepkeuken gestart als een eerbetoon aan haar 16-jarige dochter die eerder dat jaar gestorven was aan Aids. Verdrietig als ze was zag ze dat de straatkinderen in de sloppenwijk Goreangab in Katutura, Windhoek, haar nodig hadden. Monica is een bijzondere vrouw. Ze staat iedere dag om 05.00 uur op om voedzame vlees en groentensaus te maken en rijst of dikke maïspap. Haar project is heel succesvol. Sinds 2007 is het uitgegroeid tot een soepkeuken die 1 x daags warme maaltijden uitdeelt aan 400 à 600 kinderen van 1 tot 16 jaar.
Woensdags krijgen alle kinderen een extra maaltijd mee naar huis, zodat de kinderen hun ouders ook wat te eten krijgen. Ze krijgen voor de rest echt heel weinig te eten. Niet best.
Het klinkt natuurlijk heel cliché, maar dan mogen wij echt niet zeuren dat we een keer zin in wat hebben. Mensen die mij namelijk goed kennen, heb ik altijd wel zin in wat lekkers…!
Afgelopen donderdag zijn we naar Penduka geweest, dit is stichting voor blinde en dove mensen, zij maken hier van alles en verkopen dit.( Soort van wereldwinkel) Heel bijzonder om te zien, en vooral wat ze allemaal nog kunnen maken naast hun handicap. We hebben daar een Nederlandse meid ontmoet die daar voor 9 maanden is om het café daar in goede banen te leiden. Ze wil ons alles wel laten zien, dus daar zullen we vast nog gebruik van maken.
In de namiddag hebben we afscheid genomen van onze Zweedse roommates, zij zijn hier vier weken geweest en gingen weer naar Zweden. Lekker gegeten op een traditionele Zweedse manier. En in de avond het feestje doorgezet in de Karaoke Bar. Was echt super leuk! Toen zij weg zijn gegaan hebben wij vieren hun kamer ingepikt. Deze kamer is ruimer, met een eigen keuken en een gewoon bed. In plaats van een stapelbed, toch wel fijn!
Gisteravond nog een gezellig feestje gehad met onze huisbaas, Kenton. Hij is dinsdag jarig en vierde dit gisteren. Weer een super leuke avond gehad!
Vandaag nog even lekker niksen en dan morgen beginnen we in het ziekenhuis. Er zijn hier meerdere ziekenhuizen, maar wij komen in het ziekenhuis van Katatura, dit is het ziekenhuis vanuit de sloppenwijk. Hier zal vast ook wel weer genoeg over te vertellen zijn!
Misschien een volgende blog toch iets korter maken.. Sorry alvast!
Liefs uit Namibië!
Na een halfjaar lang voorbereidingen, vaccinaties, tickets boeken en nog veel meer geregel, was het zomaar januari.. Dan komt het toch wel echt dichtbij! Een super leuk afscheidsfeestje gehad, met allemaal leuke cadeautjes. Zo kom ik mijn tijd wel door in Namibië.
Maandag 01-02 om 16.00 uur vertrok ons vliegtuig, spannend allemaal. Ik had nog nooit gevlogen en hup, meteen een vlucht van 22 uur in de pocket!
Het afscheid nemen kwam steeds dichterbij, iets waar iedereen een bloedje hekel aan heeft en ik dus ook. Dit was dan ook echt even niet leuk. Maar 1 troost, eind april komen Alinda, Hermine en Gerrit Rinze mij opzoeken, super super leuk!!
Onze vlucht was een drama.. Eerst naar Londen Heathrow dit verliep al even anders dan gepland, we hadden vertraging en daarom hadden we nog maar zo'n driekwartier om op tijd te komen voor het vliegtuig naar Johannesburg .Dan kom je erachter dat Airport Heathrow echt mega groot is! Die vrouw bij de douane had het wel aan tijd en ging op haar gemakje de tassen van Danielle en Margriet checken op van alles en nog wat. Toen kwamen we er al snel achter dat we echt nog maar een kwartier de tijd hadden om in het vliegtuig te komen. Rennen, rennen en nog eens rennen. Helemaal bezweet en buitenadem zaten we net op tijd in het vliegtuig naar Johannesburg. We hebben het gered!
De hele nacht zaten we in dit vliegtuig, waar de service trouwens echt super was! Alles was er te krijgen en daar hebben wij natuurlijk ook even goed gebruik van gemaakt! 's Ochtends 7 uur (Zuid Afrikaanse tijd) kwamen we aan in Johannesburg, met misschien 2 uurtjes slaap moesten we nog 5 uren wachten op onze laatste vlucht. We hadden het helemaal gehad! Even een powernapje op een bankje en nog even doorzetten, dan zijn we op plaats van bestemming! Eenmaal op plaats van bestemming in Windhoek, waren mijn koffers er niet... Iets waar de andere dames de hele tijd over in hadden gezeten en ik totaal niet. Komt allemaal wel goed dames! Helaas... Iedereen zijn koffers waren er, behalve die van mij... Erg jammer. Ondertussen hadden we Kenton al ontmoet, hij is onze huisbaas, samen met Wayne. Kenton vertelde me dat alles goed kwam en die koffers ook echt wel goedkwamen. Hier had ik dan ook maar vertrouwen in.
Aangekomen bij Kenton zijn auto met al onze koffers en handbagage dacht Margriet wel even voorin te kunnen zitten. Ze had alleen even niet bedacht dat dit het plekje van de bestuurder was. We hebben er smakelijk om gelachen. Dit moet natuurlijk erg wennen, links rijden..
Nog zo'n halfuurtje rijden en we waren echt op plaats van bestemming. Het was zo warm, onze lichaamsgeur was ook niet dat je dacht, hmmmm lekker en iedereen had verwachtingen van het huis, maar dat was ook weer totaal anders. Heel gek, ben je ineens in Namibië waar we ook nog heel lang zullen vertoeven. Om dat besef te krijgen, hadden we nog lekker een weekje vrij en konden we ons plekje een beetje vinden hier.
We zijn vroeg op bed gegaan en ik heb geslapen als een gek. Helemaal kapot!
De eerste week hebben we al heel veel dingen gezien. En Wayne vindt het ook echt heel leuk om ons van alles te laten zien.
Windhoek is niet met Leeuwarden te vergelijken, eerder met Amsterdam.. Het is zo mega groot en er is vooral een heel groot verschil tussen arm en rijk. Wij wonen in een best rijke buurt en hebben ons eigen zwembad(je), heerlijk! Ontbijtje aan het zwembad, bikini aan! En er behoorlijk goed om denken dat je niet verbrand, helaas is dat mij al overkomen.
Afgelopen week hebben we vier dagen stagegelopen in het weeshuis, Home of Good Hope. Dit is in Katatura, een sloppenwijk van Windhoek.
Home of Good Hope is in 2007 opgericht door Monica Imanga, een Namibische vrouw. Ze is met haar soepkeuken gestart als een eerbetoon aan haar 16-jarige dochter die eerder dat jaar gestorven was aan Aids. Verdrietig als ze was zag ze dat de straatkinderen in de sloppenwijk Goreangab in Katutura, Windhoek, haar nodig hadden. Monica is een bijzondere vrouw. Ze staat iedere dag om 05.00 uur op om voedzame vlees en groentensaus te maken en rijst of dikke maïspap. Haar project is heel succesvol. Sinds 2007 is het uitgegroeid tot een soepkeuken die 1 x daags warme maaltijden uitdeelt aan 400 à 600 kinderen van 1 tot 16 jaar.
Woensdags krijgen alle kinderen een extra maaltijd mee naar huis, zodat de kinderen hun ouders ook wat te eten krijgen. Ze krijgen voor de rest echt heel weinig te eten. Niet best.
Het klinkt natuurlijk heel cliché, maar dan mogen wij echt niet zeuren dat we een keer zin in wat hebben. Mensen die mij namelijk goed kennen, heb ik altijd wel zin in wat lekkers…!
Afgelopen donderdag zijn we naar Penduka geweest, dit is stichting voor blinde en dove mensen, zij maken hier van alles en verkopen dit.( Soort van wereldwinkel) Heel bijzonder om te zien, en vooral wat ze allemaal nog kunnen maken naast hun handicap. We hebben daar een Nederlandse meid ontmoet die daar voor 9 maanden is om het café daar in goede banen te leiden. Ze wil ons alles wel laten zien, dus daar zullen we vast nog gebruik van maken.
In de namiddag hebben we afscheid genomen van onze Zweedse roommates, zij zijn hier vier weken geweest en gingen weer naar Zweden. Lekker gegeten op een traditionele Zweedse manier. En in de avond het feestje doorgezet in de Karaoke Bar. Was echt super leuk! Toen zij weg zijn gegaan hebben wij vieren hun kamer ingepikt. Deze kamer is ruimer, met een eigen keuken en een gewoon bed. In plaats van een stapelbed, toch wel fijn!
Gisteravond nog een gezellig feestje gehad met onze huisbaas, Kenton. Hij is dinsdag jarig en vierde dit gisteren. Weer een super leuke avond gehad!
Vandaag nog even lekker niksen en dan morgen beginnen we in het ziekenhuis. Er zijn hier meerdere ziekenhuizen, maar wij komen in het ziekenhuis van Katatura, dit is het ziekenhuis vanuit de sloppenwijk. Hier zal vast ook wel weer genoeg over te vertellen zijn!
Misschien een volgende blog toch iets korter maken.. Sorry alvast!
Liefs uit Namibië!
-
14 Februari 2016 - 12:02
Alinda:
Topper!!! Genyt d'r fan!!! -
14 Februari 2016 - 12:10
Pytsje:
Leuk om te lesen Martine!!! Pittige vlucht mar gesellige eerste wyken han sa te lesen!!! Succes yn it sykenhus!! XXX -
14 Februari 2016 - 12:15
Jacob:
Wow! Een mooi stukje hoor. Leuk om te lezen -
14 Februari 2016 - 12:19
Tialde:
Bysunder Martine! In hiele protte wille en sukses dêr! Hast dyn koffer al werom? -
14 Februari 2016 - 12:36
Martine Miedema:
Jaa gelukkig al Tialde! De folgende dei ha we dat ophelle fan it fleanfjild... Der is ergens wat mis gien tink ik!
-
14 Februari 2016 - 13:05
Lenie:
Wat kun je leuk achtijven Martine! Leuk om op deze manier een stukje mee te beleven -
14 Februari 2016 - 19:26
Tialde:
Gelokkich -
15 Februari 2016 - 20:11
Heit En Mem:
Moai stikje skreun.
Dikke tuut fan heit en mem.
xxx. -
17 Februari 2016 - 21:53
Eelkje:
hoi martine en vriendinnen
wat een verhaal,ik hoor van mem ook verhalen en
dan de foto. jammer dat een vande famkes ziek is.
hoop dat ze gauw opknapt.
fijne tijd daar.
gr.eelkje -
20 Februari 2016 - 10:07
Fam. Regnerus:
Moai ferslag, Martine.
We binne benijd nei dyn fierdere ûnderfinings.
Goede stage tawinske en hooplik kinne jimme nuttich wurk dwaan. -
24 Februari 2016 - 19:28
Martine Miedema :
Dankjulliewel allemaal!
Na dit weekend komt er weer een update!
Liefs Martine -
26 Februari 2016 - 21:29
Ilse:
Leuk berichtje Martine! Zet op m op daar he! Tis wel stil in de Spiker haha
dikke tuut
Ilse
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
