Nieuwe belevenissen in Namibië

We zijn alweer april, de tijd vliegt! Het is weer hoog tijd geworden voor een nieuwe blog, met weer allemaal belevenissen. Nadat Margriet en ik al een kijkje hebben genomen op een aantal afdelingen, werd het nu tijd voor de maternity, de afdeling waar zwangere vrouwen komen te bevallen.
Ik keek er erg naar uit, een bevalling zien was toch een puntje op mijn bucketlist voor Namibië. De eerste dag bleek dit even tegen te vallen. Er lagen niet heel veel patiënten op de afdeling en het was maar de vraag of we deze dag een bevalling zouden zien. Dit is dan helaas ook niet voorgekomen. Een kleine teleurstelling, maar ach, we zijn hier nog een hele lange tijd, dus die bevallingen zullen wel goed komen!
Dit was dan de eerst volgende dag ook al het geval, het was best heftig om te zien hoe dat in het Katutura Hospital gaat. Vrouwen liggen met z'n tweeën op een kamer en er is niemand van de familie aanwezig bij de bevalling. De vrouw moet het allemaal zelfstandig doen en hoeven niet te rekenen op veel steun van de broeders en zusters. Zoals eerder vermeld gaat het personeel hard met de patiënten om. Als ze pijn hebben bij de weeën, maakt niet uit bij hoeveel centimeter ontsluiting, het enige wat het personeel zegt: 'Sorry, maar deze pijn is helemaal niks. Het wordt alleen maar erger, je moet je niet zo aanstellen!' Niet best natuurlijk, maar zo gaat dat hier in deze cultuur. Na een paar dagdiensten op de maternity gedraaid te hebben, heb ik al heel wat bevallingen en keizersnedes gezien! Elke keer weer zo bijzonder om te zien! Helaas zijn niet alle bevallingen positief geëindigd.
Zo was er een vrouw zo'n 27 weken zwanger, dacht het personeel. Jaa, dacht het personeel.... De helft van de tijd is het een gok van het aantal weken dat een vrouw zwanger is, niet best! De patiënt had een echo van de buik gehad en het hartje bleek niet meer te kloppen. Er werd besloten een spoedkeizersnede te doen. Ik was de gelukkige die hier bij mocht zijn! Nadat ik een operatiepakje aan had getrokken ging alles heel snel! Het bleek niet een baby van 27 weken te zijn, hoeveel weken hij wel was, was ook niet bekend. Het baby'tje had heel veel moeite om in leven te blijven en we hebben van alles geprobeerd om het te laten leven, maar dit is helaas niet gelukt. Het was super heftig om te zien hoe dit allemaal gedaan werd. Het kindje zat te happen naar lucht, maar het was te zwak om in leven te blijven. Ik werd inwendig kwaad, ik had niet het gevoel dat het personeel goed genoeg hun best had gedaan om het kindje in leven te houden. Hoe moeilijk het ook was, besefte ik later dat het misschien maar beter was voor hem. Stel hij had het gered, dan had hij een verschrikkelijk leven gehad! Omdat de moeder van de baby in Katutura woont en het geen geld heeft om het baby'tje te laten begraven is ervoor gekozen om het kindje in het ziekenhuis te laten. Ik was benieuwd wat er met het baby'tje gedaan werd in het ziekenhuis en dit bleek ook echt verschrikkelijk te zijn... Het baby'tje werd in een rode afvalzak gelegd, en later bleek dat hij bij de rest van het 'rode afvalzak' afval werd gelegd. Dit betekent dat hij wordt verbrand met al het andere afval wat in de rode afvalzakken te vinden is. Deze dag heeft zoveel inpakt gehad dat het moeilijk was om de tranen binnen te houden. In het ziekenhuis kun je je tranen maar beter niet laten zien, ze vinden het hier de normaalste zaak van de wereld en je tranen laten zien is niet mogelijk hier! Iedereen lacht alles weg en niemand ziet ooit problemen. Een verschrikkelijke gedachte.

Later in de week hebben we nog veel meer bevallingen gezien, niet allemaal met een goed einde, maar wel van alles gezien en beleeft!
Zo had ik bij een andere bevalling bijna de pasgeborene in handen gehad, nadat de patiënt na een aantal persweeën nog maar even naar de 'bevallingskamer' moest lopen.... (onvoorstelbaar!) De patiënt werd later weer in bed gelegd toen bleek dat het hoofdje al voor een deel uit haar lichaam was. De patiënt lag overdwars in bed en ik stond als enige aan de kant waar zij haar benen had. Gelukkig hebben we haar snel in de goede richting in haar bed kunnen leggen, zodat alles goed afliep. Achteraf hebben we er om kunnen lachen, dat is dan ook maar het beste.....

Een aantal weken geleden hebben we met z'n allen Independance Day gevierd, dit doet de hele bevolking in een groot rugby stadion. Hier moesten we natuurlijk bij zijn! Overdag werden er speeches gehouden en kwam de president aan het woord. Na deze happening zijn wij naar het stadion toe gekomen om een vriendschappelijke rugby wedstrijd bij te wonen. Vooraf hadden onze maagjes wel zin in wat en er waren allemaal locals met lekker hapjes en drankjes buiten het stadion. Hier hebben we een tijdje gestruind, totdat mijn oog op oliebollen viel. Heel toepasselijk voor de actie die ik heb gehouden voordat ik naar Namibië ging. Deze oliebollen moesten natuurlijk geproefd worden en ze smaakten echt prima! Maar de beste oliebollenbakkers blijven toch echt Heit en Jacob! Niet te overtreffen! We hebben een leuke rugbywedstrijd gezien en zijn later maar weer op huis aan gegaan. Deze dagen worden niet zo gevierd zoals in NL, wat wij wel wat hadden verwacht... Maar ook dit was weer een mooie dag!

PayDay kwam steeds dichterbij. Dit is aan het einde van de maand en dit betekent dat iedereen hun salaris zal krijgen. Iedereen gaat dan helemaal los, omdat ze weer wat geld hebben. Een maand voor mij duurt ook wel eens een week te lang, maar ik geloof dat hier iedereen het geld er in een week bijna doorheen heeft. Op PayDay betekent het, veel drank, ruzies, berovingen, ongelukken en veel bloed. Dit hebben we meegemaakt in een nachtdienst op de Spoed. Het bleek niet zo druk te zijn als verwacht, maar we hebben we veel meegemaakt. Veel mensen die in elkaar geslagen zijn en daarna beroofd zijn, deze patiënten komen dan in de dressing-room waar ze injecties krijgen en gehecht worden. Daniëlle en ik hebben een aantal keren gezien hoe iemand gehecht werd en daarna mochten wij wonden van patiënten hechten. Iets wat we in NL natuurlijk nooit zullen beleven! Oké, ik ben eerlijk, de eerste hechting ging iets minder goed dan we hadden gehoopt, maar na een aantal wonden kregen we de smaak te pakken en mocht het resultaat er zeker zijn! Een hele belevenis om dat mee te maken, om nooit te vergeten! 1 patiënt had toch wel een iets te grote wond voor Daniëlle en mij, de jongen was geslagen met een bierflesje tegen zijn hoofd, nadat hij te weinig had betaald voor zijn biertje. Een groot gapend gat had hij in zijn hoofd en het bloed stroomde nog sneller zijn lichaam uit dan het infuus zijn lichaam in....
Er was ook nog een meisje die zichzelf uit haar lijden wou verlossen. Ze had allemaal stemmen in haar hoofd die zeiden dat ze dood moest. Dit is haar uiteindelijk niet gelukt, maar ik bang dat dit niet de laatste keer zal geweest zijn dat ze dit heeft geprobeerd, psychische hulp wordt hier ook niet zo aangeboden zoals in NL.

Nadat we weer een aantal weken actief waren geweest in het Katutura Hospital en in Home of Good Hope, was het weer tijd om eens wat van Namibië te zien. We zijn met een grote bus afgereisd naar de Sossusvlei, wat bekend staat om de oudste, prachtige rode woestijn met hoge zandduinen! Na ons eerste nacht in een tentje, hebben we de volgende ochtend dune 45 beklommen om de prachtige zonsopgang te zien! Nadat we alle zweetdruppels weg hadden geveegd, was het super mooi om dit te zien! Die zweetdruppels werden later op de dag alleen maar erger... De zon begon steeds meer kracht te krijgen en het werd alleen maar warmer en warmer. Toen we dune 45 hadden beklommen, gingen we te voet verder naar de Deadvlei, een hele mooie omgeving waar 700 jaar geleden een rivier liep. Van de rivier was niks meer te bekennen, maar de boompjes eromheen stonden er nog wel. Helemaal zwart, zo dood waren ze.
Onze gids wees ons nog op de hoogste zandduin van de wereld: the big Daddy. Het was mogelijk deze te beklimmen, maar dan moest je wel zeker van je zaken zijn wilde je de top halen. Dune 45 was 116 meter hoog en the big Daddy 384, dit was nogal een verschil. Maar Margriet en ik hadden meteen al het gevoel, dit moeten we doen! We zijn hier maar
één keer en waarschijnlijk nooit meer! De gids keek ons een beetje scheef aan of we wel zeker wisten om die duin te beklimmen... Ja hoor, we weten het zeker! Toen een Canadees en een Chinees zagen dat wij die berg graag wilden beklimmen, konden zij niet achter blijven natuurlijk. Met z'n vieren zijn we de tocht aangegaan. Genoeg water mee en een zonnehoedje op kon het niet misgaan! De Canadees zijn conditie en uithoudingsvermogen was iets beter dan die van ons 3en, maar we zouden de top halen! Opgeven op de helft komt niet in ons woordenboekje voor...! Na ongeveer 4 pauzes een paar lege flessen water, een Chinees in ons nek te puffen en te hijgen, hebben we dan eindelijk de top gehaald! Het is niet te beschrijven hoe mooi het was. Het uitzicht was grandioos, we hadden het gevoel of waren we gedropt in een plaatje van Google, zo mooi!
Na deze super mooie tocht was het tijd voor een dutje.. Helemaal kapot! Opladen voor de namiddag, dan zouden we de Sesriem canyon nog te zien krijgen. Een diepe groef die de rivier 700 jaar geleden heeft gecreëerd, ook dit was de moeite waard om te zien. Erg mooi allemaal! De volgende dag stond ons weer een hobbelende weg terug naar Windhoek op te wachten. Het waren weer een paar mooie, intensieve dagen!

Vanaf nu gaan we weer stagelopen in het Katutura ziekenhuis en Home of Good Hope bezoeken, dit blijf toch ook heel speciaal!
Daarnaast kijken we natuurlijk erg uit naar eind april, dan komen Alinda, Hermine en Gerrit Rinze deze kant op! We hebben er erg zin in!!!


Tot snel,
Liefs en een dikke tuut Martine